Alles zou bij deze in een definitieve plooi vallen. Dat is mij zo verteld en dat durf ik blindelings te geloven. Maar wanneer is een plooi eigenlijk definitief? En daarbij aansluitend, als je een naam zoekt voor een personage, en je kiest voor Yves, en die keuze ligt 100% vast, kan je dan zeggen dat de keuze definityves is?
Ik weet het niet. Maar een plooi is voor mij iets dat vraagt om ontplooiing. Niet dat ik bij het zien van een plooi meteen denk ‘Oh nee, een plooi’, maar ontplooiing lijkt me toch het uiteindelijke doel, de raison d’être van de plooi. Van dit verhaal kan je overigens moeilijk zeggen dat het zich ontplooit.
Tot nu dus, want ik kan met groot genoegen melden dat mijn tafel is wedergekeerd. Dat merkte ik vanochtend, toen mijn krant een dikke meter boven de vloer bleef zweven. Bij nadere inspectie bleek mijn papieren rakker ondersteund door een tafelblad, op zijn beurt bediend door vier tafelpoten en op die manier dus vormende de ‘tafel’ waarvan reeds enkele dagen sprake.
Waar dat grapje nu ineens vandaan kwam is moeilijk te vatten, maar ik verheugde me ten zeerste op deze plotse terugkeer. Volgend op de geheelverdwijning waarvan eerder sprake, heb ik het in deze context graag over een plotse wiedererscheinung des tafels. En wat voor een!
De blijheid die me overviel was van korte duur want ik stootte mijn rechterknie hoegenaamd hard tegen de tafelpoot bij het finaliseren des ontbijts. Vanaf morgen ontbijt ik dus met knielappen en wat ik met de tafel zal aanvangen is voorlopig koffiedik kijken… Misschien koop ik wel een plooitafel.