DEEL 1
Als ik vroeg moet opstaan leg ik de wekker ver van mijn bed. Hoe vroeger, hoe verder.
Het bed-wekker traject was deze ochtend zo groot dat ik haast mijn sportschoenen moest aantrekken om eraan te beginnen. Ik spreek in deze context graag van the maximal gap. Op de kleerkast naast de deur. Dat is zo’n 4,5 meter verwijderd van mijn warrige slaapkop. Opstaan vereist; wakker worden verzekerd.
Dat grapje ging dus af om 5u15. Een penetrante frequentiegolf bereikte zo spoedig mijn beider oorschelpen dat ik niet eens afscheid kon nemen van de pratende stroopwafel die ik had leren kennen in mijn droom. Hij zal zich wel redden zonder mij, dacht ik toen ik me waagde aan de oversteek.
Voor een vlot verloop van dit kortverhaal zal ik het parcours tussen bed en wekker niet in detail reconstrueren. Ik liep daar immers nog een lichte verrekking op die me weer te lang zou afleiden, en de zoektocht naar mijn verdwenen tafel aardig zou vertragen. Maar op dat moment wist ik natuurlijk nog niet dat mijn tafel was verdwenen.
Dat besef kwam pas later die ochtend, nadat ik een verkwikkende douche had genomen, me had aangekleed en in de keuken door mijn koffiemachine voor de eerste moeilijke keuze van de dag werd geplaatst: groot of klein kopje. Ik koos natuurlijk voor een klein kopje gezien dat mijn gewoonte is en ik ook meerdere kleine kopjes verkies boven één grote, maar ik kan me inbeelden dat veel mensen deze knoop niet zo makkelijk doorhakken.
Verheugd door mijn vastberadenheid stapte ik richting ontbijttafel.