DEEL II
Daar zat ik dus, koffie in de hand, ogen op de krant. Pas bij het rechtstaan besefte ik het: de tafelpoot waartegen ik gewoonlijk mijn knie stoot, stond er niet meer. Bij uitbreiding bleken ook de overige drie tafelpoten en het tafelblad te ontbreken. Het ging dus effectief om een geheelverdwijning der tafel. En dat op een doordeweekse dinsdag, nota bene zeer vroeg in de ochtend!
Zo’n tafel verdwijnt natuurlijk niet vanzelf. Hoewel… “Hij is er vandoor,” dacht ik plots bij mezelf. Geen onlogische redenering gezien een tafel poten heeft, en bijgevolg op papier over de capaciteit beschikt om zich autonoom te verplaatsen.
Het boterde nochtans goed tussen de tafel en mezelf. Het meubelstuk wist zich nuttig uit te leven, ter ondersteuning van ingrediënten des ontbijts bijvoorbeeld, zoals daar zijn inderdaad boter, maar ook andere items, die ik niet stuk voor stuk zal vermelden, maar die op een typische doordeweekse ontbijttafel zelden ontbreken, zonder daarbij noodzakelijk de hoogste viool te spelen. Denk maar aan stevia.
Geen haar in de boter zou men dus kunnen zeggen over de relatie tussen mij en mijn tafel. De theorie over een zelfstandig vertrek had geen poot om op te staan… Ik moest de oorzaak elders zoeken.