Bearhole

Muziekreporter Grimhoofd Broodzwaard was welgezind toen hij de opdracht kreeg om verslag uit te brengen aan de zonovergoten Beekse Bergen nabij Tilburg. Hij kon er simpelweg zijn Drakkar aanmeren en rechtstreeks het festivalstrand bestormen. De frustratie volgde pas later, toen hij zicht kreeg op de erbarmelijke arbeidsomstandigheden. Een relaas van Grim’s muzikale veroveringen.

Mijn baas is een meedogenloze schurk om me bij deze broeiend hete temperaturen op pad te sturen tegen een vergoeding met vooroorlogse dimensies. Maar ik, Grimhoofd, Laatste der Broodzwaarden, Eerste der Bulthoofden en Middelste der Rundbaarden, ben van geen kleintje vervaardigd. Aldus streek ik na een uitgebreide lunch en een stevige bak filterjak neer in een zweterige tent voor mijn eerste muzikale hap.

Bij Bearhole zijn we bevooroordeeld, want instrumentale gitaarmuziek ligt ons na aan het hart. Niet verwonderlijk dat de harmonieuze melodieën van het Zwitserse broederpaar met Equadoriaanse roots Hermanos Gutiérres (★★★½) me konden bekoren. Al is het maar omdat het duo hun plaat opnam in de Easy Eye Sound studio van én met levende legende Dan Auerbach. Een subtiele minimalistische set om de dag te beginnen, dat kwam mede gezien mijn invasieve post-prandiale dip goed uit. Dat enkele praatgrage Hollanders hun bek niet konden houden tijdens het optreden zie ik dan maar door de vingers.

De volgende middag zag ik door diezelfde vingers hoe Kevin Morby (★★★★½) puik werk leverde met z’n zevenkoppige band. Zeven koppen, dat zijn er toevallig even veel als Braknarskründ, een soort draakmonster dat ik onlangs nog onsuccesvol bevochten heb op een Noorse bergklif. Morby, die wat weg heeft van een verdwaalde neef van Kevin Parker, zette extra in op percussie waardoor zijn uitstekende show de kwaliteit van de plaat oversteeg. Waren er ook minpuntjes? Misschien wel het albumconcept (‘This Is a Photograph’) dat verdacht veel lijkt op Damon Albarn’s ‘Photographs’ uit 2014. En als we dan toch gaan muggenziften: het lettertype op de digitale backdrop getuigde niet van veel inspiratie. Wie wél inspireerde, was Morby’s stijlvolle saxofonist die ook de volgende instrumenten voor zijn rekening nam: tamboerijn, shaker, dwarsfluit en koebel. Nog nooit iemand met zoveel swag en dedicatie op een koebel zien hameren. Behalve dan ikzelf, toen ik bij mijn laatste plundertocht enkele bergkoeien moest offeren aan eerder genoemde Braknarskründ in ruil voor een veilige doortocht overheen de beruchte bergpas nabij Knackarsbröt die ik uiteindelijk onterecht niet verkreeg omdat enkele koeien “niet voldeden aan vooropgestelde kwaliteitsnormen”.

Het hoogtepunt moest toen nog komen, want ‘s avonds vluchtte ik zoals elke zichzelf respecterende sterveling zo ver mogelijk weg van het hemeltergende gekweel dat zichzelf ooit Oscar and The Wolf doopte, om terecht te komen in de psychedelische rockoase van Psychedelic Porn Crumpets (★★★★★). Viel dat even mee. Songs als Cubensis Lenses en Found God in a Tomato zetten de boel tot ver buiten de overvolle tent in lichterlaaie. Dat kwam goed uit, want ik had net letterlijk een deel van het festivalpark in lichterlaaie gestoken om met een ultieme plundertocht het weekend af te sluiten. Los daarvan was het publiek op Best Kept Secret helemaal klaar voor een optreden met beukende gitaren. Ook de Aussies leken onder de indruk met quotes zoals “this is the biggest show we’ve ever played”, “this is amazing” en “this is fucking awesome (x7)”. Een dankbare band op het podium die de show van hun leven neerzetten, dat kom je niet elke dag tegen. En net zoals de scheurende gitaren van deze rockers, scheurde ook ik op mijn Drakkar de nacht in met een voedzame buit, richting Bearhole Headquarters om mijn pree op te eisen van die gierige pin van een Dick Weyls.

Alle overige scores uit het recensieboekje van Grimhoofd Broodzwaard

• Unknown Mortal Orchestra (★★★)

Zuivere sound, mooie stem en entertainende hits. Je zou voor minder je Drakkar verlaten.

• Caroline Polachek (★★★★)

Een ingekorte set vanwege stemproblemen, maar deze betoverende zangeres had haar publiek volledig mee. Mijn hakbijl slingerde mogelijks iets te gretig in het rond.

• Sylvie Kreusch (★★★½)

Stijlvol paraderende verschijning, enigszins vergelijkbaar met de lepe maneuvers van bovenvermelde Braknarskründ die ik in volle strijd helaas niet wist de decapiteren. Omringd door indrukwekkende muzikanten en prangende percussie. De pentatonische gitaaropvulses tijdens Shangri-La leken overbodig. Maar dat kan je even goed zeggen van de platte bak troost die ik net achter de kiezen had.

• The Chemical Brothers (★★★)

Uw nobele Viking had alimentaire en sanitaire verplichtingen tijdens deze set. Dat zegt eigenlijk genoeg.

• Gaye Su Akyol (★★)

Wie zich verwachtte aan een Altin Gün vibe kwam bedrogen uit, al kan je deze Turkse band mogelijks wel authentieker noemen. Ik zou er mijn volgende plundertocht niet voor afzeggen.

• Black Country, New Road (★★★)

Ondanks meerdere waarschuwingen van mijn broodheer had ik mijn huiswerk (“luister naar BC,NR”) niet gemaakt. Zonder voorkennis was het niet evident om in dit muzikale badje ondergedompeld te worden. Wegens constipatieproblemen bij mijn eland Keutelbrein verlieten wij dan ook nog eens vroeger de tent, maar we leken heus niet de enigen. Al zal de muziekpurist zeker genoten hebben.

• Charlotte Adigéry & Bolis Pupul (★★★★)

Plots leken alle constipatieproblemen bij mijn trouwe viervoeter van de baan. Net op tijd om deze hitsige set van hoog kaliber te mogen ervaren.

• Tinariwen (3/5 ★★★)

Woestijnvibe op een zonovergoten mainstage. Voor velen op de festivalwei de ideale repetitieve achtergrondmuziek voor een goede babbel. Voor mij het signaal om goedgeluimd een drankstand te overvallen.

• Dope Lemon (★★★)

Entertainende show met goede nummers die me deden wegdromen naar mijn geslaagde plundertochten van weleer. Mogelijks de meest stijlvolle frontman van het weekend. Bizarre keuzes qua vormgeving.

• Two Door Cinema Club (★★)

Niet alles kunnen oppikken, ik moest de parkeerschijf van mijn Drakkar verleggen.

• Young Fathers (3/5 ★★★)

Zeer energiek en dansbaar. Ik had beter nog een bakkie leut gedronken voor deze show want ik was er helemaal niet klaar voor.

• Kurt Vile & The Violators (★★★★)

Geen obligatoir handgeklap bij Kurt Vile. Deze man kan weinig fout doen, ook al doet hij er alles aan om z’n nummers zo crappy mogelijk ten berde te brengen. Dat siert hem.

• Oumou Sangaré (★★★★½)

Ik kreeg mijn steigerende Eland Keutelbrein amper onder controle. Veel energie, sfeer en een kakelende Kora. Beste Mainstage band van het hele weekend.

• Arlo Parks (★★★)

Ook Vikings hebben soms nood aan een powernap. Klonk wel schoon van ver.

• The Mars Volta (★★★★★)

Als Cedric Bixler Zaval aan het kwelen slaat hangt zijn tong letterlijk uit zijn bakkes en dat leverde wel degelijk resultaat op. Mijn tong hing ook uit mijn bakkes toen ik in het Hoge Noorden het zevenkoppige draakmonster Braknarskründ te lijf ging. Maar daarbij nog eens zingen én microfoonacrobatie uitvoeren lijkt mij niet evident. Dit was The Mars Volta van weleer, foutloos, met chaotische interludes die leidden naar nieuw materiaal en gouden klassiekers.

• The Comet Is Coming (★★★½)

Ultiem feestje om mee af te sluiten. Al had mijn trouwe viervoeter Eland Keutelbrein intussen het festivalpark al verlaten wegens aanhoudende darmproblemen. Shabaka Hutchings bleek eens te meer een zuivere parel die we moeten koesteren. Dergelijke parels steel ik normaliter tijdens mijn plundertochten om vervolgens door te verkopen aan woekerprijzen, maar deze laat ik mooi liggen om door iedereen te aanschouwen.

Ontdek de muzikale selectie van Grimhoofd Broodzwaard via Bearhole Radio op Spotify 👇